گاه خرد جوهرم ، گاه جنون خودم

انجمن جلوهٔ بوقلمون خودم

صبح بهار دلم لیک ز کم فرصتی

تا نفسی گل کند گرد برون خودم

شور چمن داده ام کوچهٔ زنجیر را

تا به بهار جنون راهنمون خودم

صید بتان کرده ام از نگه حیرتی

زین عمل آیینه سان داغ فسون خودم

تنگی آغوش دل سوخت پر افشانی ام

الفت این آشیان کرد زبون خودم

گر نبود زندگی رنج هوسها کراست

در خور آب بقا تشنهٔ خون خودم

تالب جرات نفس مایل اظهار نیست

غنچه صفت مرهم زخم درون خودم

خلوت آیینه ام موج پری می زند

اینکه توام دیده ای نقش برون خودم

تا به ثریا رسید آبلهٔ پای من

اینقدر افسردهٔ همت دون خودم

در خور ظرف خیال حوصله دارد حباب

بیدل دریاکش جام نگون خودم